سلام بر و بچ!چطورین؟داستان جدیدمه!!!نظر یادتون نره هاااا!فدامداتون

در قطار احساس کسالت میکرد.هوا تاریک شده بود وحتی نمیتوانست مناظر را تماشا کند!صدای بارن که به شیشه مشت میکوبید آزارش میداد.باران را دوست نداشت.یه جورایی میترسید!!!حس عجیبی بهش میداد...

سرش را به شیشه نزدیک کرد و به او گفت:به نظرت دل آسمون از چی گرفته.از شیشه ی بخار گرفته قطره ای چکید.با صدای بلند تری ادامه داد:"ای وای!!تو چرا گریه میکنی؟"

 قیافه اش از ناراحتی جمع شد وبه مرد بغل دستیش گفت:"ببین من شیشه رو گریه انداختم!چیکارکنیم حالا؟!!"مرد کمی جابه جا شد.لبخندی تصنعی زد وبا نگاهی عجیب به او خیره شد!!!

دوباره رو به شیشه کرد وگفت:میبینی چطور نگاه میکنه؟خب مگه چیه؟چرا ننمیفهمن که تو داری گریه میکنی؟چرا هیچوقت هیشکی اهمیت نمیده؟!...

اه.چرا نمیرسیم؟میدونی؟گفتند که داریم به جای خوبی میریم.خوشحال نشدی؟!

قطار ایستاد.مرد کناریش زیر بغلش را گرفت و گفت:بلند شو.رسیدیم!

-خودم میتونم راه برم.برای چی منو میگیری؟!

در راهرو قطار دختر جوان رنگ پریده ای ایستاده بود.چقدر آشنا به نظر میرسید!به سرعت به سمتش رفت و گفت:"آه...من تورا دیده ام!تو همانی که هر شب به خواب من میای!-دختر با نگاهی نگران به او زل زد!-او ادامه داد:خودت بودی.با یک لباس آبی کنار یک ستون بلند...ولی چرا شما نمیخندید؟خنده ی خیلی زیبایی داشتید درخواب من.میدانستید؟"دختر با تعجب زمزمه کرد:"همیشه همین را میگفتی...!"

مرد بداخلاق کناریش درحالیکه اورا به زور به بیرون قطار میبرد گفت:"متاسفم خانم.میدانید که مجبورم او را ببرم!منکه ازشما خواهش کردم نیاید!

دختر جوان با صدایی که میلرزید گفت:بله.فکر کنم حق باشما بود.من...بقیه ی حرفش درمیان هق هقش گم شد.فقط زمزمه ای شبیه متاسفم شنیده شد...!

مرد بداخلاق اورا به بیرون قطار برد.دختر جوان از پشت شیشه ی قطار نگاهش را به او دوخته بود.یک چیز نامفهوم در نگاهش بود!اما چی؟!!!وناگهان احساس کرد در ذهنش همه چیز مخلوط میشود.و آنگاه...آبشار حقایق به ذهنش سرازیر شد!کاملا واضح.همه چیز را به یاد آورد.او دیوانه نبود.نه دیگر حالا!تقلا کرد خودش را آزاد کند.فریاد زد:"ولم کن!من دیوانه نیستم!من با تو به تیمارستان نمی آم!به دختر جوان نگریست:ربکا...خواهش من دیوانه نیستم.باورم کن...

قطار حرکت کرد.ناباوری همچون پتکی بر سرش فرود آمد! "ربکاااا...ربکا خواهش میکنم.ربکااااا..."دختر با تلخی چشمان خیسش را بست!وقطار به سرعت در پیچ بعدی ناپدید شد!

چند نفر اورا که حالا مثل دیوانه ها فریاد میزد،گرفته بودند!

قطار...ربکا...زندگی رفته بود!وحالا اومانده بود ...یک عمر تیمارستان...و ذهنی که کاش دیوانه مانده بود...!

نظرات شما عزیزان:

---